Modderfiguur

Het scheelde niet veel of daar lag ik, met mijn billen in de blubber

Een van de fijnste dingen aan zelfstandig ondernemen, vind ik de vrijheid om mijn tijd in te delen. Om zelf te bepalen wanneer ik naar buiten loop voor een frisse neus. Wanneer ik – introverte modus aan – informatie consumeer, oplaad en werk aan de ontwikkeling van mijn bedrijf achter de schermen, en wanneer ik mijn dappere-dodo-broek aantrek, netwerk, nieuwsbrieven verstuur en dat soort ‘enge, zichtbare’ dingen doe.

Vandaag nam ik mijn heldere momentje letterlijk. Na een grijze, sobere ochtend, vielen de zonnestralen (eindelijk) op mijn bureau. En ik weet het, ik weet het… ‘er bestaat geen slecht weer alleen slechte kleding’. Maar laat het nou zo zijn dat ik persoonlijk toch wel echt fan ben van zon en warmte en exponentieel minder enthousiast word van kou en regen. Dus ik greep mijn kans. Hup, schoenen aan en gaan.

Als je mij kent, dan weet je het: ik ben niet zo van de ‘gebaande paden’. Het geasfalteerde rondje om de golfbaan had ik inmiddels wel gezien (die komt met hardlopen binnenkort weer meer dan voldoende aan de beurt). Dus ik koos voor de achteraf paadjes langs het water en door het groen, oog in oog met een reiger, de wind door de haren.

Alleen, met alle regen van de afgelopen dagen, waren de paadjes getransformeerd naar een zachte, smeuïge, bruine brei. Tel daar windkracht weet-ik-veel bij op en je hebt een mega blubber power race palooza. Dapper stapte ik het pad op. Om erachter te komen dat de stevige zool van mijn schoenen toch niet 100% uitglij-bestendig was. Ik had me er eigenlijk bij neergelegd dat ik ergens in de route wel op mijn bips in de modder zou vallen. Want die fijne wandeling was mij de extra spannende paadjes en het risico op een modderige broek en wat extra gedoe, absoluut waard.

Was ik stoïcijns en stug in hetzelfde tempo en op dezelfde manier doorgelopen, dan had ik met veel moeite constant moeten bijsturen, tegen de natuurlijke beweging in. En als je wel eens in de auto hebt gezeten op een gladde weg, dan weet je, dat gaat fout. Dan was ik uitgegleden. Misschien wel meer dan eens. Dat had me veel energie gekost. Had ik vroegtijdig de weg naar huis weer ingezet. Met een modderbroek. Maar… mijn bips en broek bleven keurig netjes schoon. Juist door mee te bewegen, door er de lol van in te zien en soms bijna vooruit te schaatsen, genoot ik met een grote glimlach op mijn gezicht van mijn glibberige wandeling.

En nu hoor ik je denken: ‘Ok, good for you, maar wat heb ik hier aan?’ Want laten we wel zijn, voor jou was het natuurlijk een veel interessanter verhaal geweest als ik wel een ‘modderfiguur’ had geslagen 😉

Daar komt ie: Ik weet zeker dat je deze momenten herkent. Je hebt jezelf iets voorgenomen, en na (al dan niet twijfel, voorbereiding, wikken en wegen) kies je voor het avontuurlijke paadje buiten het gebaande pad. Die geasfalteerde route die je al zo lang zo goed kent (* baan, relatie, hobby, zelfontwikkeling, verhuizing, huisdier, project – vul maar in). Je hebt nog geen stap op je avontuurlijke pad gezet en in no time kom je obstakels, modder en andere uitdagingen tegen die je aan hebt te gaan als je op je nieuwe pad wil blijven.

Alles wat de moeite waard is, heeft een prijskaartje. Soms is het letterlijk geld. Veel vaker nog is het spijt, tijd, energie of het risico om te vallen (en weer op te staan). Het risico om je kwetsbaar op te stellen, om hulp te vragen, jezelf echt te laten zien – ook als dat spannend voelt.

Welke optie kies jij? En wat heb je er voor nodig?