Wat je kan leren onderweg naar je tenen
OVER GRENZEN GESPROKEN | Ik zie mezelf nog zo zitten… Het was 2017 en op een mistroostige woensdagochtend zat ik met een handjevol andere mensen in een yogastudio in Leiden. Op mijn yogamatje. Met zachte muziek op de achtergrond en de kalme, geruststellende stem van een yogadocent, die af en toe wat aanwijzingen en pareltjes van wijsheid de ruimte in bracht. Sereen. Rust. En ik? Ik zat me daar toch een potje donders gefrustreerd goed mijn best te doen om mijn tenen aan te raken! Alsof mijn leven ervan af hing.
Nu zat ik daar niet zomaar op die woensdagochtend. Nee, nee. Ik had een missie. Ik had mezelf voorgenomen om zo snel en goed mogelijk te herstellen van een periode van overbelasting. Als je wel eens overbelast (overspannen, burn-out) bent geweest, herken je die fase misschien wel. Hop en weer door! Vallen en opstaan. Dat dat niet ging door nog meer te piekeren, te malen en mij schuldig te voelen, daar was ik inmiddels achter. Maar juist dat denken, daar was ik zo goed in. Dus wat nu?
De magische cijfers die niet bestonden
Niet lang voor die bewuste ochtend in de yogastudio, was ik begonnen aan een nieuwe baan. Superspannend! Ik zou mij in de fascinerende onderwerpen vastbijten, en -voor mij het allerallerbelangrijkste- er zou ruimte zijn om creatieve en innovatieve projecten te starten, ruimte voor nieuwe invalshoeken en onderzoek, ruimte om écht verschil te maken.
Weken voor de startdatum van mijn nieuwe werk, kreeg ik documenten toegestuurd om mij in te lezen. Werd ik uitgenodigd voor overleggen. Op dag één startte ik met 100+ mails in mijn mailbox, een dubbelgeboekte agenda en de onmogelijke opdracht om cijfers boven water te halen die niet bestonden. Van die ruimte die ik zo belangrijk vond, om creatief en innovatief bezig te zijn en waarmee ik de organisatie écht zou kunnen helpen, bleef met al die administratieve kantoorrompslomp precies tot op de komma drie keer niks over.
Niet origineel, wel logisch
Nu voel je ‘m vast al. Het duurde niet lang of ik kwam terug op mijn vrije dagen om als een Shakespeariaanse antiheld de belangrijke magische cijfers te zoeken die niet bestonden, ten koste van sport, gezond eten, gezelligheid. Ik viel op de bank in slaap als ik bij vrienden een bordspel aan het spelen was. En ik was boos en verdrietig als er ook maar iets niet helemaal naar wens ging. Oftewel: ik was niet helemaal mezelf, zeg maar.
Hoewel mijn nieuwe werkgever ook echt dingen anders had kunnen doen, zie ik vooral waar het bij mij fout ging. Want had ik niet gezegd ‘Tuurlijk, stuur maar op’? Was het niet mijn keuze geweest om te zeggen: ‘OK, ik doe het, ik zal het regelen, ik ga mijn best doen’? Had ik niet gedacht ‘Kom op, niet aanstellen, niet klagen, gewoon doorzetten’ uit angst om niet goed genoeg te zijn? Omdat ik dacht dat ik het maar aan moest kunnen? Want anderen konden dit ook, toch?
Dus nee, het was niet origineel, zo’n overbelasting, wel superdoeltreffend en achteraf bere-logisch. Ik was binnen korte tijd zo vaak en zo veel over mijn grenzen gegaan. Man, ik wist niet eens wat het waren. Mijn hoofd draaide overuren en was 24/7 druk met analyseren, oplossen, emoties onhandig vinden, doorgaan, mijzelf niet laten kennen. Met andere woorden: de langspeelplaat van mijn gedachten tetterde op vol volume veels te hard om te kunnen luisteren naar een lijf dat ondertussen aan alle kanten vermoeid voelde en naar een hart dat het uitschreeuwde van boosheid, teleurstelling en tranen.
Terug naar de yogamat
Maar nu, op die regenachtige woensdagochtend in de yogastudio, reikend naar mijn tenen, en mezelf richting een halve sportblessure duwend, viel eindelijk het kwartje. Als ik mijn energie terug wilde, dan mocht, nee moest, ik leren om mijn hoofd af en toe op pauze te zetten. Dan moest ik durven voelen en aangeven wat ik nodig had en wanneer het te veel was. Om mijn grenzen serieus te nemen. Om beter naar de signalen van mijn lijf te luisteren.
En weet je wat mijn les was op die yogamat? Wat ik nodig had, was helemaal niet om mijn tenen aan te raken. Want welke hemelpoorten zouden er opengaan? Welk magische doel was dan bereikt? Voor wie deed ik zo mijn best? Ik geloof niet dat de yogadocent het nou persé nodig vond dat ik mijzelf als een krakeling dubbel kon vouwen. En ook buiten de yogastudio: Voor wie was ik mijn grenzen steeds aan het overgaan? Ennuh…hoe zou het zijn om daar gewoon eens even flink schijt aan te hebben?
Hoe is dat bij jou? Ken jij jouw grenzen?
Ongetwijfeld ben jij ook wel eens tegen jouw grens aangelopen. Misschien een grote, zoals bij overbelasting, of een kleinere, waarvan je achteraf dacht ‘Was dit helemaal handig?’ Misschien heb je het destijds helemaal niet zo gemerkt en kwam dat gevoel en de herkenning pas later. Had je gewild dat je het eerder had opgemerkt dat het niet OK was.
En dat is zo krachtig aan een combinatie van coaching voor je hoofd en lijf. Aandacht voor de signalen van je lichaam en jouw gedachten en overtuigingen. Je kan het allemaal wel wéten. Maar wéten is niet hetzelfde als tot in de puntjes van je tenen voelen ;-). Daarvoor is het nodig om te luisteren naar de taal van je lijf en je gevoel. Zeker als je veel in je hoofd bivakeert. Als je het gewend bent om terug en vooruit te denken. Om dingen zelf op te lossen en risico’s voor te blijven.
Waarschijnlijk weet je ergens wel dat jouw grenzen belangrijk zijn. Maar kan je ze ook voelen? Herken je ze? En als je ze herkent, durf je er dan naar te luisteren en erop te vertrouwen? Of denk je toch vooral vanuit wat iemand anders er dan wel niet van vindt? Slik je jouw grenzen in, omdat je bang bent voor afwijzing en teleurstelling?
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!